آسمان را، نه زمین را، من به دنبال نگاهت هر لحظه سرشار از امید به دنبال تمام لحظه های گم شده در خاطراتت جست و جوگر، پرتکاپو، پرهیاهو، زیر بارانِ شدید وخیسِ خیس می گردم. تا تو را یک بار در خواب، در جنون، در مستی کامل ببینم.

پلک هایم خستهِ ی خسته، دیدگانم سرشار، در درونم آنچنان غوغاست که نمی دانی و نمی خواهی بدانی. تا در این زندان ظلمانی، تا در این گودال عمر، لحظه های در کنار بهترین ها بودن و خواندن را به آه بسپاری و همچنان لرزان بمانی در وزش از بادهای مرکز عـــشــق، از جنون عاصی رعدهای لحظه های بیقراری.

من تو را اینبار از هر لحظه ی دیدار بیشتر، شاید باز بیشتر می خواهم...

و باز انتظار ...، انتظار ....، ..... انتظار، ......